Panna Nikt Trezyny

- Poważne rozmowy mają to do siebie, że najtrudniej zacząć - mówi
Kasia.
- To może zacznę od tego, Kasiu - mówi pani - że bardzo cię lubię.
I jeśli powiem ci coś przykrego, to tylko dla twojego dobra.
- I ja panią bardzo lubię - mówi Kasia. - Jest pani taką
sympatyczną, zrównoważoną, elegancką kobietą. A ja, jak pani
widzi, jestem tylko małą, niezrównoważoną, potarganą dziewczynką,
która bardzo żałuje, że tak narozrabiała. Kładę symboliczną rękę
na symbolicznym sercu i bardzo przepraszam.
Pani śmieje się.
- Ślicznie to ujęłaś.
A Kasia: - Zawsze sobie obiecuję, że nie będę się wtrącać do
rzeczywistości, i zawsze o tym zapominam.
- Tak, wiem, że to trudne - mówi pani. - Też mam niekiedy taki sam
kłopot. Chciałoby się wszystko powiedzieć, ale cóż, jest się
dorosłym i żyje się między ludźmi.


- Co ty zrobisz w życiu bez matury?
- Niech się matura zastanawia, co zrobi beze mnie - odpowiada
Kasia.

Ma się jedno życie i moralnym
obowiązkiem jest przeżyć go w zgodzie z własnym wnętrzem.

A tu już miesiąc minął. Jaka szkoda, że tak szybko przeleciał.
Teraz jest maj. Gdybym mogła, to każdemu dniu nadepnęłabym na
ogon. Ale przecież te dni tak szybciutko zasuwają, bo są
wesolutkie i ciekawe. A są takie dlatego, bo spędzamy je razem.

Bo ja to sobie myślę tak. Jak mamy żyć, to będziemy żyć, a jak się
mamy rozwalić na drzewie, to się rozwalimy. Ewunia w zasadzie
podziela mój pogląd na te sprawy, ale okropnie boi się oszpecenia
twarzy.

Więc musieliśmy się ratować ucieczką, bo nie
ma takiej możliwości w przyrodzie, żeby jeden początkujący
karateka poradził sobie z dziesięcioma młodymi górnikami.

- Co rozkażesz, pani?
- Masz wymyśleć coś takiego, żeby mi się Czas do szczęścia nie
wtrącał.

niektórzy mają pH

skoro moje kosmetyki muszą mieć pH naturalne dla skóry
ja też muszę mieć pecha, naturalnie.

Dialog na Światowy Dzień Kota

- i co zrobimy?
- albo go usmażymy albo mu damy kwiaty.

Mądrości z "Rzeczy o mych smutnych kurwach" Marqueza

Natchnienie ma to do siebie, że nie uprzedza.

zniszczenie.
Ledwie otworzyłem drzwi, opadło mnie fizycznie odczuwane wrażenie, że nie jestem
sam u siebie. Zdołałem tylko ujrzeć cień zeskakującego z sofy i wymykającego
się na balkon kota. W miseczce walały się resztki jedzenia, które nie ja mu
podałem. Fetor jego zakisłego moczu i ciepłych odchodów rozniósł się po całym
domu.
Zacząłem uczyć się kota, tak jak niegdyś wkuwałem łacinę. Z poradnika dowiedziałem się, że koty wygrzebują dziurę w ziemi, ażeby zakopać tam swoje odchody,
i że w domach takich jak ten, nieposiadających podwórza, robią to w donicach z kwiatami albo w jakimkolwiek podobnym miejscu. Najlepiej było przygotować im od
samego początku pudło z piaskiem, by już od pierwszego dnia mogły postępować zgodnie ze swymi przyzwyczajeniami. Tak też uczyniłem. W poradniku wyczytałem również, że pierwsze, co koty robią w nowym domu, to zaznaczają swe terytorium przez obsikanie,
czego się da, i tak pewno właśnie się stało, ale w książce nie było ani słowa, jak temu przeciwdziałać. Starałem się śledzić wszystkie szlaki, którymi wędrował mój kot,
ażeby poznać dokładnie jego obyczaje, ale nie dotarłem do kryjówek, miejsc wypoczynku ani przyczyn zmiennych humorów. Chciałem, by kot nauczył się jeść o stałych porach, korzystał z kuwety z piaskiem na tarasie,
by nie wchodził na moje łóżko, gdy śpię, i nie wąchał mojego jedzenia na stole, i nie potrafiłem dać mu do zrozumienia, że ten dom jest po prostu jego domem,
a nie łupem wojennym. W rezultacie pozwoliłem mu robić, co mu się żywnie podoba.

Śpiewaliśmy miłosne duety Pucciniego, bolera Agustina Lary,
i stwierdzaliśmy kolejny raz, że ludzie, którzy nie
śpiewają, nie mogą sobie nawet wyobrazić, czym jest szczęście śpiewania.


Szofer przestrzegł mnie: Ostrożnie,
profesorku, bo w tym domu mordują. Odparłem mu: Jeśli z miłości, to proszę
bardzo.

Krew krążyła po jej żyłach lekko, jak piosenka, i rozgałęziała się ku najbardziej
skrytym zakątkom jej ciała, by następnie wrócić do serca oczyszczona przez
miłość.

Odkryłem wreszcie, że miłość nie jest stanem duszy, ale znakiem zodiaku.
Stałem się inny. Spróbowałem wrócić do lektur klasyków, którzy ukształtowali
mnie w młodości, i nie mogłem przebrnąć choćby przez stroniczkę. Zatopiłem się w
dziełach romantycznych, odrzucanych ze wstrętem ongiś, gdy matka chciała
narzucić mi ich czytanie, a teraz, dzięki nim, uświadomiłem sobie, że tą
niewidzialną siłą, która wprawia świat w ruch, nie są miłości szczęśliwe, ale
nieszczęśliwe właśnie.

nieszkodliwi wariaci wyprzedzają przyszłość.

O czym myśli dziewczyna, kiedy guzik przyszywa?

Zawsze wydawało mi się, że umieranie z miłości to po prostu licentia poetica.

róże naszych czasów

rzadko rozkwitają
raczej mrą w pąkach
(albo w mękach)

Prawdopodobnie Bóg mieszka w ciszy.

zastanów się tylko czy znajdziesz siły
na dzień
po nocy
której wygrałeś.

cytat nie wiem skąd

"Jeśli umrzesz, zanim umrzesz, to nie umrzesz, kiedy umrzesz"

rumieńce lata pobladły
rumieńce wstydu gasną znacznie wolniej